Jest to bodaj pierwszy faktyczny polski producent latarń kolejowych. W przeciwieństwie do fabryki Sulikowskiego oraz fabryki Pytlasińskiego i Pola, latarnie rzadko (lub wcale) znakowane. Poszukiwane zdjęcia jakichkolwiek tabliczek znamionowych, bić, wytłoczeń na latarniach lub innych sprzętach z blachy, które można by powiązać z fabryką latarń Żerańskiego. Wg moich spostrzeżeń fabryka skupiała się na produkcji do zaboru rosyjskiego. Latarnie prawdopodobnie opisane cyrylicą, choć niekoniecznie. Wszelkie stalowe latarnie dla dyrekcji kolei pisane po polsku ale w stylu latarń rosyjskich – prawdopodobnie z fabryki Żerańskiego (do potwierdzenia). Na razie same wzmianki – będzie jakiś artykuł w przyszłości.
W 1884 w Kurierze Warszawskim ukazała się informacja na temat fabryki Stanisława Żerańskiego. Przeczytajmy:
Telefony warszawskie
Wykaz
abonentów połączonych ze stacją centralną w ciągu ostatniego tygodnia. (…)
Żerański Stanisław, fabryka latarń kolejowych i wszelkich wyrobów blacharskich, Zaokopowa 13
Żerański Stanisław, skład fabryczny, Tłomackie 3
W dziale I-im
Ciekawy przedruk pewnego „paszkwilu” z fabryki Żerańskiego ukazał się w piśmie Robotnik w 1897r. Przeczytajmy:
Z warsztatów i fabryk
Nie mając możności dla braku miejsca drukować wszystkich korespondencyi, nadsyłanych nam z warsztatów i fabryk, będziemy je umieszczać pod powyższą rubryką w streszczeniu lub krótkich wyciągach. Towarzyszy prosimy i nadal o równie częste jak dotąd informowanie nas o swojem życiu fabrycznem, przy tem jaknajobszerniej o strejkach i wszelkich zatargach z fabrykantami i majstrami. (…)
Fabryka Żerańskiego (Przyokopowa 13)
Istnieje tu nowy rodzaj wyzysku, polegający na naznaczeniu możliwie małego lonu a obiecywaniu natomiast wynagrodzenia za dobrą i szpieszną robotę. Ludziska ze skóry wyłażą, a że robotę dają bez ceny, więc się kończy na tem, że po nad lon najzręczniejszy otrzyma zaledwo parę kopiejek więcej. Zwracamy uwagę towarzyszy, że nawet prawo carskie wymaga, aby przed oddaniem roboty cena na nią była określona.
